José Luis Gómez

O Goberno de Rajoy terminou por admitir algo que xa se ‘vía’ nas contas do Estado: a necesidade de subir o IVE e outros impostos indirectos para poder cumprir o obxectivo do 3% de déficit público, imposto pola Unión Europea. Fíxoo baixo presión da Comisión Europea, o executivo da UE, e tras a rebaixa da cualificación da solvencia da débeda de España que decidiu a axencia Standard& Poor’s, que non só observa a dificultade de alcanzar o 3% de déficit, senón tamén problemas graves nos balances dos bancos que poderían requirir recapitalizaciones con fondos do Estado. Pero o Goberno tamén fixo ese anuncio á vez que recoñecía que en España haberá máis paro en 2015 que en 2011, ata tras a saída da recesión. En resumo: unha lexislatura perdida para o emprego e unha posible década perdida para toda unha xeración de mozos moi preparados que aquí pouco poderán facer, por falta de traballo e de oportunidades nun país con 5,6 millóns de parados, o 24,4% da poboación activa.

Traerá algo bo a subida do IVE? Aparte de encher buracos, pode permitir unha redución das cotizacións sociais, o que en principio debería frear a destrución de emprego, que é moi acelerada. Pero, de entrada, esa subida será negativa para o consumo, que xa está baixo mínimos. No fondo, todo vai depender de como evolucione o PIB, cuxa recuperación se intúe máis viable grazas ás exportacións que ao debilitado mercado interno. O Goberno confía en recuperar o crecemento en 2013 (0,2%), tras unha caída este ano do 1,7%, pero a día de hoxe todo iso é máis cuestión de fe que unha realidade.

Problemas máis urxentes? Hai máis de 1,7 millóns de fogares onde non entra ningún salario aos que haberá que achegar algún remedio: o que sexa. O que fai falta é recuperar a economía e exportar máis. En definitiva, mellorar a balanza por conta corrente, para poder financiar o déficit e o crecemento. Alemaña ten a chave, xa que pode aliviar as tensións do financiamento español e dar un respiro ao crecemento para crear emprego. En beneficio dos intereses de España xogan as presións a favor do crecemento que lle plantexan a Merkel outros países, entre eles Holanda; as expectativas electorais do socialista Hollande en Francia; a postura dos socialdemócratas europeos, a inquietude dos exportadores alemáns, que tamén necesitan a recuperación dos seus socios, e ata a posición de FMI, que xa asume que só con austeridade non basta. O normal é que Merkel termine cedendo. Aínda que respondeu ao resto da UE que o axuste fiscal é innegociable, sábese que a chanceler prepara unha ‘axenda do crecemento’ para Europa, que a final de contas é o mercado de Alemaña.