José Luis Gómez

En pouco máis de tres meses e no medio dun enfrontamento institucional entre Guindos e ‘Mafo’, reflectido nunha inesquecible frase do ministro de Economía -«o Banco de España tivo sempre moito prestixio e volverao a recuperar»-, o Goberno de Rajoy aprobou a súa segunda reforma financeira. Diferenzas? Na primeira, de febreiro, provisionóu os activos do sector inmobiliario considerados problemáticos, e nesta de agora, obriga a provisionar tamén créditos supostamente sans. Se un banco ten recursos propios tirará deles e se non os ten poderá pedir diñeiro público ao 10%, o que lastrará os resultados do sector, por iso é polo que moitos valores caen na Bolsa. Guindos estima que esta operación de saneamento consumirá uns 15.000 millóns de euros, pero é probable que quede curto.

O Goberno di que este diñeiro non xera déficit público -ten razón- e que non afectará aos contribuíntes, xa que os bancos pagarán altos intereses polo diñeiro que recibirán prestado do Estado. Isto xa é máis discutible, porque os 1.500 millóns de euros de intereses que terá que pagar a banca repercutirallos aos seus clientes, léase cidadáns contribuíntes. E a eses 1.500 millóns deben sumárselle os 3.000 millóns anuais de amortización a cinco anos, co cal estamos falando duns 4.500 millóns de euros por ano que alguén terá que pór. A banca sempre repercute os seus custos, por iso é tan discutible aplicarlle taxas ás súas transaccións, porque ao final terminan pagando todos os clientes.

Esta importante reordenación financeira tamén traerá consigo unha caída dos prezos de moitas vivendas, o que pode desatar unha miniburbulla inmobiliaria ‘low cost’. De feito, o ministro Guindos reiterou algo que xa dixera en febreiro: producirase a venda de vivendas a prezos reducidos. O que parece máis incerto é o futuro das chamadas sociedades inmobiliarias malas, das que pouco ou nada se sabe. Pasa un pouco o mesmo que sobre unha investigación para esclarecer o inmenso fracaso de Bankia.

Mentres, o obxectivo final é recuperar a confianza dos mercados en España, cuxo alto nivel de endebedamento -por certo, máis privado que público- atopa dificultades para financiarse, o que fai que lle prestan diñeiro a altos tipos de interese. De entrada, trátase de que haxa confianza e os mercados se crean os balances dos bancos españois, que non é pouco. Un saneamento de 30.000 millóns que reducirá os beneficios da banca e ata fará entrar en perdas a varias entidades non debería servir para menos.