As pingas de auga non escorregaban, senón que enchoupaban aquela roupa olivácea á que André tiña certa teima.

Daquela, non era a atmósfera húmeda a que lle amortaxaba a ialma, máis ben era aquel sometemento humillante que facía da súa existenza unha penuria.

Non existe dignidade sen liberdade.

Naquel lugar chairo onde a auga tanto viña do ceo como brotaba do chan…, esa mestura ca nobre terra que amaba, formaba unha lameira que lle cubría a ‘empeña’ das botas, i encadeáballe o corpo do mesmo xeito que o adoutrinamento lle trababa a ialma.

As pingas fóronse transformado nunha cortina de choiva que precipitaba sobor del, mimitizándoo co chan, nunha noite sementada de escuridade na que só medraba a anguria nun caos de negrura, onde, nin unha estrela tremelucía.

Baixo das súas botas medraba a lama do mesmo xeito que, no seu peito, renacía a indignación i a impotencia.

El, só el, formaba parte dunha macabra paisaxe onde a súa sombra tiña que ser imperceptíbel. Estaba alí, nunha misión macabra, e non podía sucumbir á soidade da desesperanza.

Quixo ollar o reloxo que levaba no peto, o derradeiro ben material que lle quedaba por herdanza. Disistiu do intento. Naquela prieta escuridade todo intento sería unha tarefa inútil.

Caetan, o vixía, non tardaría en facer a rolda, pois era un esmerado cumpridor da orde establecida.

Naquel universo sen horizonte i asolagado no balbordo da choiva, André non só estaba privado de ver, tampouco escoitaba, a non ser os refachos que lle facían aterecer.

Nun receso repentino, uns segundos, en que o vento deixou de bruar, no pantasmal silenzo, percibiu un feble murmurio.

— Xurden da nada… son como insaciábels ourugas…

— Non fales…

André non podía velos, mais percebía a súa proximidade… con cautela deixoise esvarar ata formar un todo co lamazal, contivo a respiración e, inmóbil, permaneceu ata que o mestre represaliado i o discípulo fustrigado por ‘rojo’, pasaran sen darse de bruces con el.

Sabía que non podía haber maquis por o lugar, non só porque xa foran axustizados, senón que os que puideron fuxir á Penamoura i acubillarse na cova dos Mouros, correron a mesma sorte por métodos ainda máis inhumanos.

Levantouse do lameiro, e unha sensación de ledicia percorreu o seu corpo, nun intre deixou de sentir aquela roupa emchoupada adherida a súa pel.

De súpeto decatouse que non estaba a escoitar o balbordo das pingas no chan. Esa conciencia momentánea de silenzo foi coma un mal presaxio que lle produciu arrepío.

Un ruxido xordo e metálico, coma un lóstrego, raxou as tebras da noite… a detonación de dous disparos… quizais máis, sementaron na súa mente unha cruel certeza.

Foi arestora cando apreixou con forza o reloxo… xa non importaba a hora.

Só unha lembranza, a derradeira… a inmaterial herdanza que só é patrimonio de nobres ideais: a lealtade.

No intento de pechar os ollos, descubriu unha tenue luz que irrompía entre a brétema e nun ínterim lle alumeaba a cara.

Fraqueáronlle as pernas e a impotencia oprimiulle o peito.

O camiño estaba a ser curto i o tempo transcurría veloz.

André sintiu na súa faciana o denso bafo que saía da boca de Caetan, namentres este aloumiñaba o gatillo con ceremonioso ritual… e fincoulle a arma na sien.

André percibiu o arrecendo da morte antes de escoitar a detonación que lle trabou os miolos.

*Licenciada en Pedagogia