EL MUNDO NO ESTÁ PREPARADO….-José Luís Ortiz Güell*

Pocas veces, especialmente en estos años, manifestando mi opinión, pero cuando lo he hecho he decidido hacerlo sin ningún reparo, ni miramientos, a pesar de todas las “sugerencias” que he podido recibir para no llevarlo a cabo, pero la verdad que mi espíritu de activista no me permite que guarde silencio.
La IA está llevando al mundo a una era de cambios sin precedentes. Esto es algo bueno para la sociedad en general, ya que ofrece más eficiencia, productividad y una mejor calidad de vida. Sin embargo, también conlleva algunos gravísimos riesgos que deben ser considerados y no ignorados.
Siempre se ha dicho que, si se quiere ocultar algo, ponlo a la vista y lo que está ocurriendo está pasando delante de nosotros y somos ignorantes.
Tendemos hacia la automatización y cada vez más tareas habituales serán reemplazadas por robots y software y esto cambiará el mercado laboral a la vez que, se supone, incrementará nuestro bienestar. Eso es la mejor forma de venderlo y permitidme que aporte algo de luz e intente iluminar las zonas de penumbras.
Recientemente en la revista New Scientist, salió publicada una noticia, pero claro, donde estén las diferentes plataformas de entretenimiento que se quite perder el tiempo leyendo tedioso artículo de ciencia, eso es algo inteligente, no me cabe ninguna duda.
En 2015, un estudiante de Stanford, la Universidad de California, desarrolló una empresa para recurrir las diferentes multas de tráfico y la sorpresa fue que el 99, 50 % de los recursos fueron positivos para los conductores y fueron desestimadas las sanciones.
Eso favoreció el desarrollo posterior de su alcance y en este mes de febrero la I.A. será empleada para asesorar legalmente a un acusado en un juicio, para su defensa a través de un móvil.
Aparentemente, es algo anecdótico y seguramente no tendrá trascendencia, de eso estoy seguro.
Tengo que advertir que la I.A. ya está implantada en miles de aplicaciones móviles, juegos, actividades habituales y hasta para el análisis de datos.
La parte que no se muestra, ni se vende, es que miles de millones de personas tendrán dificultades para encontrar trabajo y puede generar verdaderos abismos sociales y desequilibrios que no podemos imaginar, tantos que la crisis de 2008 será un ejemplo de esplendor económico, asusta ¿no?.
Ya no hay vuelta atrás posible, es la mala noticia, pero el verdadero problema radica en cómo se ha de gestionar, pues podría generar un problema de explotación laboral sin precedentes conocidos y solo asimilables al comienzo de la Revolución Industrial en el siglo XVIII y que tuvieron que pasar dos siglos para conseguir unos derechos básicos y dignos.
Por cierto, desde hace unos años diferentes gobiernos, una inmensa mayoría, cuatro de cada cinco, los están recortando lo mismo que las libertades.
Nuestro trabajo en el futuro no serán más que un aprendizaje continuo y constante, para poder sólo sobrevivir.
Lo peor de todo esto es que parece que los gobernantes del mundo muestran un total desinterés ante ello o quizá algo peor ¿Acaso son ellos cómplices necesarios y por lo cual obtienen beneficios?
Pensadlo, y si bien ya no es posible frenarlo, quizás deberíamos ofrecer resistencia y para ello nada mejor que la Revolución Civil y Pacífica  (RCP).
Para ello me despido con una frase de Lord Byron (1788-1824)
“La Revolución se nutre de la justicia, la dignidad y la libertad. No es una cena de gala, ni de una fiesta de disfraces, es un llamado a la acción y su poder está en nuestras manos. ¡Unidos, abracemos a la Revolución, ¡Que nada ni nadie nos detenga!”

José Luis Ortiz Güell, funcionario

Publicado en ARTÍCULOS DE OPINIÓN | Comentarios desactivados en EL MUNDO NO ESTÁ PREPARADO….-José Luís Ortiz Güell*

“PORQUE YO LO… PAGO”.-María Purificación Nogueira Domínguez.

En El Principio… los machos de Homo sapiens utilizaban a toda hembra que se les pusiese por delante… y por detrás, para sustentar su salvaje voracidad sexual. Tenían dos apetitos básicos: el de la comida, que solventaban cazando animales, y el sexual, que calmaban violando hembras. Los Homo sapiens se mezclaron y aparearon con los Neandertales y heredaron un gen primitivo… simiesco. El mono que llevaban en su interior era de tal ferocidad que opacaba su naturaleza humana. La evolución de los Homo sapiens propició un cambio en la conducta sexual de aquellos selváticos seres.  Ya no violaban a las hembras, las elegían para ser sus compañeras sexuales y las madres de sus crías. Algunos Homo sapiens tenían varias hembras en propiedad y, a cambio de su protección, las ofrecían a otros machos para su disfrute sexual y les cobraban en alimentos y otros favores. Y… así surgió el “oficio” más antiguo del mundo: La Prostitución. 

En la Edad Media… las mujeres que no pertenecían a una familia noble o pudiente, las que tenían familias muy pobres y las que no encontraban esposo, tenían tres alternativas: hacerse religiosas, ser esclavas domésticas de los nobles y acaudalados… o elegir “el camino de la perdición”. Era la prostitución de supervivencia. Ni el poder feudal ni la Iglesia tenían interés en terminar con la prostitución. Era primordial mantener entretenido al populacho para que siguiese sometido, así que… sexo y vino. Los nobles y los adinerados y poderosos tenían en sus palacios y castillos a sus “Doñas”, esposas que, para el disfrute sexual, alternaban con las cortesanas, que disponían de todo tipo de comodidades y lujos. La prostitución de las mujeres humildes y de las campesinas era inhumana. La gran mayoría contraía enfermedades venéreas y si eso no las mataba, lo hacía el alcohol, el hambre, los malos tratos… y los asesinatos. En ocasiones, La Inquisición hacía una “ caza de brujas” en lupanares y tabernas y quemaba en hogueras públicas a unas cuantas prostitutas, para dar a la plebe ejemplo de moral y religiosidad… Y miraba para otro lado cuando se trataba de meretrices de nobles,  adinerados, militares… o eclesiásticos.

En la Edad Contemporánea… cuando la mujer consiguió derechos y formó parte de la sociedad trabajadora, la prostitución siguió manteniendo una posición privilegiada. Durante la dictadura española tuvo su mayor auge porque, pese a rechazarla con su hipocresía habitual, los fascistas machos hacían tanto uso de ella como los primigenios homo sapiens. Le lavaron la cara a la prostitución, la maquillaron y la hicieron desfilar por pantallas de cine y televisión. Mostraban a aquellas  “chicas de vida alegre” como mujeres con una idea empresarial clara: ganar dinero con el sudor de su… cuerpo. Fabricaron un Hollywood español en donde las pretty womans encontraban “protectores” ricos que les ponían un pisito, les compraban un coche y a sus “secretarias” o “sobrinas”… ¡les ponían una mercería! Esa imagen de mujeres frívolas, interesadas y felices fue la catapulta que hizo que la prostitución se normalizara. Y lo hizo de tal manera que cuando los adolescentes empezaban a mirar hacia las piernas y los escotes de las chicas, sus padres los llevaban de la mano a su “bautismo prostibulario”, y los arrojaban en la cama de cualquier mujer que, previo pago, les “ hiciese hombres”. No había evento lúdico y festivo de machos fascistas que no terminase en una “casa de muñecas” o en un club de alterne. Era el deporte patrio machofacho por excelencia. De la prostitución de saldo y callejón no se hacía cine ni televisión… Se hacían redadas por los prostíbulos de baratillo, los puertos y en los “barrios chinos”, para dar ejemplo a los ciudadanos de a pie de conducta intachable y moral cristiana. Pero, tras pagar la multa o no cobrar al  “justiciero” de turno un servicio nocturno, las prostitutas salían de la comisarías y volvían a las calles, a las habitaciones de pensión cutre, a las cabinas de los camiones, a los parques oscuros… volvían. Y cuando a los ricos y poderosos se les hacía demasiado aburrido, demasiado cristiano, demasiado represivo, el sexo con amor del matrimonio, solicitaban los servicios de las “ chicas de vida alegre”, de las chicas monas de los clubs de alterne más exclusivos. Los obreros, el pueblo llano, solicitaban el servicio barato y rápido de las prostitutas de bolso y esquina, las de toda la vida de San Pecado… “ las chicas de vida triste”.

En la actualidad… la prostitución se ha convertido en uno de los negocios más lucrativos que existen… y en el más inhumano y criminal perpetrado contra la mujer. Chicas de países del tercer mundo son engañadas y transportadas a países del primer mundo para ocupar un puesto de trabajo, que, en realidad, consiste en ejercer la prostitución. Estafadas, secuestradas, esclavizadas, les regalan una deuda por el transporte y los medios que han puesto para traerlas de sus países… que no consiguen finiquitar nunca. Muchas buscan consuelo amamantando a una jeringuilla, a sus pastillas, a su nariz, otras a la botella y tras eso… encuentran pocos aviones para volver a casa. Se transforman en supervivientes que enriquecen a esos “empresarios” que nadie señala, pero todos conocen. Es la prostitución pobre, tenebrosa y húmeda. En el otro extremo, en el lado claro y cálido, está la prostitución de lujo. La autónoma, la elegida, la ejercida por la mujer sin escrúpulos, que busca a un cliente-marido, preferiblemente anciano y muy rico, que le solucione la vida, que la envuelva en lujo, aunque, después de dejarse “querer la piel”, tenga que ir a su lujoso baño a vomitar. Las que  se venden por una jefatura, por un mejor sueldo, por poder y dinero, por rodearse de bellos objetos y por vivir una vida de opulencia. Son envidiadas y ocupan portadas de revista, pasean su glamour por photocalls, algunas se hacen más famosas y ricas que sus “ maridos-compañeros proveedores”. Pero, alguna brecha tiene que haber en sus vidas, algo de su interior se les ha roto en el camino, para anteponer la riqueza a la dignidad y el amor propio… para venderse. Quizá tienen un agujero en el corazón por donde sale el amor para dejar entrar al dinero. Quizá sobre su pecho llevan un cartel de “ se reserva el derecho de admisión” y en la lista solo se permite la entrada a potentados y poderosos: “ enamoramiento selectivo”. Algo les ocurre, sin duda, porque si le preguntas a miles de niñas: “¿qué quieres ser cuando seas mayor? ninguna contestará: “¡ay, yo de mayor quiero ser meretriz!”. No. Y ninguna mujer se levanta un buen día de la cama, se despereza y dice: “¡hoy me apetece ponerme una minifalda, unos tacones, echarme un bolso al hombro e ir a la esquina de enfrente… Hoy me apetece ser prostituta!”. No.

La prostitución femenina de El Principio, de la Edad Media, de la Edad Contemporánea y la actual, tienen de nombre el machismo más execrable y de apellidos la pervivencia del gen neandertal en los homo sapiens. Se ha hecho endémica y no hay cura ni extinción para el “ oficio” más viejo del mundo. Ese “oficio” que la Iglesia le adjudicó

 a Eva, nombrándola primera meretriz… manzanera. Igual que hizo con María de Magdala, a la que disfrazó de alcohólica y prostituta para justificar su querida presencia ante el hijo de Dios, que la perdonó y la Iglesia santificó… Y hasta un tal Sabina le hizo una canción: “Y, si La Magdalena pide un trago, tú la invitas a cien, que yo los pago”. “ Dueña de un corazón, tan cinco estrellas, que, hasta el hijo de un Dios, una vez que la vio, se fue con ella. Y nunca le cobró… La Magdalena”.

María Purificación Nogueira Domínguez.

Publicado en ARTÍCULOS DE OPINIÓN | Comentarios desactivados en “PORQUE YO LO… PAGO”.-María Purificación Nogueira Domínguez.

DE FRANKENSTEIN A VOX.-Xesús Veiga*

Cando a dereita política e mediática puxo en circulación os termos «goberno Frankenstein» e/ou «maioría parlamentaria Frankenstein», algúns voceiros e opinadores creron ter atopado unha ferramenta retórica de grande utilidade para a batalla publicitaria. Inspirándose na expresión inventada no seu momento por Alfredo Pérez Rubalcaba, quixeron suliñar a suposta anomalía do sistema de alianzas xurdido a partir dos resultados rexistrados nas dúas consultas celebradas no ano 2019 para establecer unha conclusión relevante: a falta de lexitimidade do goberno constituído con semellantes apoios políticos nas Cortes Xerais do Estado.

Se tiveramos que describir, mediante un recurso metafórico breve, o sucedido nos últimos días no goberno de Castela e León a propósito das medidas anunciadas para limitar o exercicio do dereito ao aborto polas mulleres daquela Comunidade poderíamos recorrer aos exemplos de surrealismo que ofrece a filmografía dos irmáns Marx. A imaxe do vicepresidente de Vox informando da aprobación dun protocolo -en presenza do membro do PP que desempeña o labor de voceiro gobernamental- e o posterior desmentido «en diferido» do presidente da Junta, fíxonos lembrar algunhas escenas inesquecíbeis de Groucho Marx aínda que carentes da calidade interpretativa daqueles xenios do humor.

Cando se constituíu o goberno de coalición entre PSOE e UP houbo moitas análises realizadas dende o universo da dereita que cuestionaban a viabilidade dunha experiencia que, ademais da xestión da propia heteroxeneidade dos idearios das forzas asociadas, requiría un continuado acordo con outras formacións parlamentarias que tiñan posibilitado a investidura de Pedro Sánchez. Cando se certificou a existencia da pandemia da COVID e, mais recentemente, estoupou o grave conflito derivado da intervención de Putin en Ucraína, medraron as dúbidas sobre a capacidade da equipa gobernamental para facer fronte a semellantes desafíos. No mesmo espazo temporal -os últimos tres anos- rexistráronse dúas crises significativas no ámbito da política institucional: a ruptura dos bipartitos do PP con Cidadans na Comunidade de Madrid e na de Castela e León, coa conseguinte convocatoria electoral anticipada. Se a iso engadimos a non aprobación dos orzamentos na Asemblea e no concello de Madrid por mor dos desacordos entre Vox e o PP, a conclusión resulta evidente: os mesmos que utilizaron reiteradamente a metáfora de Rubalcaba para cuestionar a solvencia e a lexitimidade do goberno do Estado non foron quen de asegurar a gobernabilidade do que tiñan entre as súas propias mans.

Os apoios mediáticos do PP manteñen unha continuada campaña de amplificación de todas as diferenzas -sexan mais ou menos importantes- entre as forzas que conforman a actual maioría do Congreso dos Deputados para demostrar a suposta anomalía democrática na que estamos instalados dende xaneiro de 2020. Ao mesmo tempo, minusvaloran os enfrontamentos entre o PP e Vox para non arruinar as expectativas dunha futura coalición entre ambas forzas que permita o acceso de Feijoo á Moncloa. Con ese propósito, afirmaron que a recente concentración celebrada na praza madrileña de Cibeles foi unha mobilización de «constitucionalistas» para defender o sistema democrático fronte ás ameazas de Pedro Sánchez e os seus aliados. Por suposto, Abascal forma parte dese singular club mediático no que se reserva o dereito de admisión para todos aqueles grupos políticos que cometeron o pecado orixinal de permitir o nacemento do actual goberno de coalición.

Alberto Núñez Feijoo busca dous obxectivos pouco compatíbeis: seducir a unha parte do electorado  socialista mediante unha apelación á imaxe creada polo seu pasado recente como presidente da Xunta e, ao mesmo tempo, non descartar unha futura coalición con Vox para captar unha parte dos seus votantes. Sabe que as maiorías absolutas que acadou no territorio galego non van existir nas vindeiras citas electorais e tampouco descoñece que pactar coa ultradereita significa aceitar a colaboración con quen rexeita a lexislación sobre o aborto, sobre a violencia de xénero e promove campañas de odio contra os inmigrantes. Por non falar da súa proclamada intención  de ilegalizar ás formacións nacionalistas de Euskadi, Cataluña e Galiza.

Na súa carreira política, Feijoo non pode acreditar experiencia na dirección de executivos de coalición. Nunca tivo que repartir o poder, agás coa familia Baltar. Tal vez por iso, en moitas ocasións, emite sinais de que padece un notábel desacougo ante a perspectiva de compartir as cadeiras gobernamentais coa tropa de Abascal.

*Xesús Veiga, economista, ex-deputado do Parlamento de Galicia, profesor xubilado da USC

Publicado en ARTÍCULOS DE OPINIÓN | Comentarios desactivados en DE FRANKENSTEIN A VOX.-Xesús Veiga*

TEIMANDO NA (I)LÓXICA REPRESIVA.-Xoan Antón Pérez-Lema*

 A última reforma do Código Penal, que recibiu o apoio case total da maioría da investidura, suprimiu un delicto de sedición que non ten acollida no Dereito Penal común á maioría dos Estados da Unión Europea. Porén, introduciuse o delicto de desordes públicas agravadas, que pune coa cárcere durante tres a cinco anos a invasión de edificios e instalacións ou a obstrución ou curte de vías públicas cando se desenvolvan por multitudes nomeadamente aptas polo seu número, finalidade e organización  para afectar de xeito grave á orde pública. A mesma reforma introduciu un delicto de malversación máis lene (punido con cárcere por tempo entre un e catro anos)  cando non exista ánimo de lucro propio ou alleo, mais si unha xestión de fondos públicos afectándoos a finalidades distintas ás previstas legalmente.

   Deste xeito abeirábase o Dereito Penal español ao ronsel dos demáis Dereitos Penais europeos e da Convención das Nacións Unidas contra a corrupción de 2003, que non recoñece como delictos de corrupción as modalidades de malversación e prevaricación nas que non exista en acto ou potencia o arrequecimento proprio ou de terceiro.

  Porén, Pablo Llarena-o maxistrado do Tribunal Supremo que instrúe a causa contra os políticos cataláns exiliados- deixou sen efecto as euroordes anteriores para o arresto e extradición destas persoas no ámbito da EU, ao considerar que a sedición xa está despenalizada. Mais mantivo a acusación contra Puigdemont, Puig e Comín polo delicto de malversación máis grave,  que esixe ánimo de lucro e pode ser punido até con doce anos de cárcere. E xustifica esta desaquelada conclusión na suposta existencia do ánimo de lucro nos tres políticos por ter destinado fondos públicos a fins ilegais como o referéndum do 1-O de 2017, esquecendo que na sentenza definitiva dos xa condenados nin as acusacións nin o Supremo definiron unha malversación por desfalco, senón por administración desleal. Eis o partidismo da súa interlocutoria.

 Esta tese foi asumida pola Fiscalía (seica co visto e prace do Fiscal Xeral promovido por Pedro Sánchez ) e pola Avogacía do Estado,  directamente dependente do Goberno central. Ambas as dúas acusacións chegaron máis aló, ao pedir o procesamento de Puigdemont, Ponsatì, Comín e Puig polo delicto de desordes públicas agravadas, descoñecendo que o próprio Llarena recoñece que iso non é posíbel por faltar em todos eles calquera conduta violenta ou intimidatoria..

 O mesmo Goberno do Estado que promoveu a reforma legal desenvolve agora unha (i(lóxica represiva, tentando, quer unha moi improbábel extradición do president Puigdemont, quer o esquecemento por parte do seu electorado da devandita reforma, que seica lle ten xerado prexuizos en termos demoscópicos, malia que fosen mais ben produto da falla tanto de pedagoxía como do control dos tempos políticos. 

*Xoan Antón Pérez-Lema, avogado e analista político     

Publicado en ARTÍCULOS DE OPINIÓN | Comentarios desactivados en TEIMANDO NA (I)LÓXICA REPRESIVA.-Xoan Antón Pérez-Lema*

CLAREXARMOS O DA LEI DO LITORAL.-Xoan Antón Pérez-Lema*

As tirapuxas entre o Goberno galego do PPdeG e o Goberno do Estado do PSOE e Unidas Podemos constitúen xa un clásico. Velaí o proxecto de lei da Xunta de ordenamento do litoral, que tenta agachar o veto de Núñez Feijóo ao novo Estatuto (2007) e os case catorce anos de goberno da dereita non só sen  novas competencias, senón sen  traspaso ningún de medios e servizos, malia lle deixar encarreirado o vicepresidente Anxo Quintana (BNG) naquela primavera de 2009 a transferencia das bolsas e axudas ao estudo, inspección de traballo, museos, arquivos e bibliotecas. Fronte este proxecto o Goberno do Estado,sempre ciumento das súas competencias, alcuma a proposta popular de inconstitucional. Outravolta as forzas políticas españolas amosando a súa incapacidade de resolver problemas, nomeadamente, de resolver os problemas de Galicia.

         A cuestión competencial é nidia abondo e mesmo é recoñecido deste xeito polo próprio PSdeG. O Estatuto de Galicia atribúelle ao Poder Galego a competencia exclusiva no ordenamento do territorio e do litoral e ésta ten sido recoñecida en varias sentenzas do Tribunal Constitucional (TC). Neste senso a atribucion competencial do noso Estatuto é  tan nidia como a catalá do Nou Estatut (2006) ou do vixente Estatuto andaluz (2007). Xa que logo, cumpriríanlle á Xunta as potestades todas da xestión do dominio público marítimo-terrestre, agás a definición do próprio réxime desa caste de dominio público, que lle compre ao Goberno do Estado. É dicir, as decisións sobre concesións no dominio público e de autorizacións no ámbito das servidumes de acceso ao mar haberíanlle pertencer ao Goberno galego.

         Xa que logo, como ven de manifestar Luis Bará (BNG) o primeiro que cómpre é acadar na Comisión Mixta de Transferencias entre a Xunta e o Goberno do Estado o acordo para o traspaso dos medios e servizos estatais de xestión do litoral.

         Canto aos propios termos do ordenamento do litoral proposto polo PPdeG  tempo haberá para debullárllelo, malia que adiantemos que amosa un modelo de sobreexplotación hostaleira que prioriza sobre as actividades vencelladas ao complexo mar-industria, ao tempo que tenta vencellar a planta de Lourizán de ENCE á idea dunha actividade económica  só desenvolvíbel na costa, cando este feito foi proba concluínte avaliada na sentenza da “Audiencia Nacional” pendente de casación polo Tribumal Supremo para o vindeiro 7 de febreiro. Fronte este modelo tan discutíbel e pouco consensuado do PP a esquerda española, quer do PSOE, quer da IU ou Podemos, exporta um modelo centralista que quere expulsar da costa toda actividade económica vencellada tradicionalmente á mesma e que, ademáis e pola súa natureza, non se pode desenvolver en ningún outro lugar.

^Xoan Antón Pérez-Lema, avogado e analista político

Publicado en ARTÍCULOS DE OPINIÓN | Comentarios desactivados en CLAREXARMOS O DA LEI DO LITORAL.-Xoan Antón Pérez-Lema*

EL VICE-BOTARATE. Por Antonio Campos Romay*

El Vice-botarate Gallardo, carente de la menor gallardia, hace del sexo su prioridad, mostrando la validez del refrán “dime de lo hablas y te diré de lo que careces”. Encaramado en su papel de mamarracho alfa, se arroga chabacano desde las practicas mas rancias del patriarcado, cual novicio de Savaranola, con derecho a maltratar a la mujeres y despojarlas de su independencia.

Ayatolá de vía estrecha, se pasa por el arco de triunfo la Constitución y la legalidad vigente, pisoteando los derechos y la intimidad de las mujeres en lo que es un acto de su exclusiva decisión. No hay en todo el espació europeo, salvo las anomalías neo-fascistas de Morawiecki y Orbán en Hungria y Polonia, donde no este regulada una ley de interrupción del embarazo en orden a garantizar y practicar con tada garantía la ejecución de este derecho. 

Conviertese el Vice-botarate en majadero al que su inopia intelectual le impide ver la inmensa estupidez de considerarse amo y señor de conciencias ajenas en el siglo XXI. De paso arrodilla ante su estulticia, propia de una oscura era de estupidez, al Botarate Mayor Mañueco, que “acongojado” tardó cinco días en tartamudear algo sobre el particular.

No es de extrañar. Su mohíno jefe nacional del movimiento de derecha extrema, sumido en estado de depresión aguda añorando su placida Xunta galaica,  siente su carencia de liderazgo en el partido que preside, incapaz de frenar los dislates que acepta la pusilanimidad de su Botarate Mayor ante el Vice-botarate. Desnudado de sus galas de ponderación y moderación, el Sr. Núñez Fejoo se muestra carente de sentido de estado, liviano de valores democraticos y torpe frente al cepo de Vox en su pilotaje de lo que estos llamam, la “derechita cobarde”. 

Al Vice-botarate que tiene mas gula de notoriedad que un hambriento de pan, su ruindad moral e intelectual le impide filtrar pleno de satisfacción de si mismo, las bestialidades que babea. Al alfa -botarate tanto le da decir en sede parlamentaria a la procuradora Dña. Noelia Frutos, (con discapacidad motora), “le voy a responder como si fuera una persona como todas las demás” como al antecesor en su cargo, “presunto delincuente e imbecial”. No se cohibe en la injuria al presidente del gobierno de su país, tildándolo de “líder de una banda criminal”, lo que hace extensivo al Grupo Parlamentario en las Cortes de Castilla y León.

Enloquecido con su catecismo tridentino en ristre acusa al gobierno de coalición de pervertir a los niños con educación sexual en las aulas. Se erige con la osadía del ignorante, como paladín de la liberación de la ideología de genero en la escuela. Y aun le queda bilis para verter que  la ley del aborto ampara «triturar niños con discapacidad».

Ante este espécimen que nadie ponga cara de sorpresa por su diarrea intelectual, amparado por un un PP cómplice y silente. Le anteceden sonoros tuits suyos que lo definen…“Me parece una gran idea recuperar a Raúl para la Eurocopa. Hay que heterosexualizar ese deporte repleto de maricones”.  “Ser feminista es una ridiculez, más aún si no eres una mujer” ,  “Qué asco me dan los pijo-horteras con fulares…Julandrones camuflados”… Y así una catarata interminable de basura salida de la boca infecta de este parasito inútil que aparentar necesitar los servicios de un psiquiatra.

Estos son los sujetos que al Sr. Núñez Feijoo le estrimulan para encamarse en una coalición de esperpentos si al caso viniere y asaltar La Moncloa, (figuradamente), aun a costa de llevar al precipicio la democracia y el Estado de Derecho.

Es de imaginar de Vicepresidente del España al Sr. Abascal. Abogando por un euroescepticismo similar al de Orban y Morawiecki, aspirando a ser estandarte de en una alianza de países,“patriotas europeos”, donde cada uno pueda hacer lo que le plazca sin incomodas trabas democráticas o legales. Y luciendo la misma logorrea infecta y antidemocratica de su secuaz en Castilla-León.

Que nadie se llame a engaño ni a posterioridad se mese con desesperación la cabellera. Ya lo advierte en un tuit el diputado Sr. Valdoví, pues “Nos han mostrado perfectamente el piso piloto”

*Antonio Campos Romay ha sido diputado en el Parlamento de Galicia.

Publicado en ARTÍCULOS DE OPINIÓN | Comentarios desactivados en EL VICE-BOTARATE. Por Antonio Campos Romay*