Luces

A Esperanza

Hoy

pensé en ti al asomar el alba entre las nubes,

recordé las hermosas palabras de tu amigo Roy

y sus “cultivadoras de uvas”,  como una luz paralela

parpadeando en la mirada de las aves de la costa.

Presentí una viña inagotable de amistad verdadera

creciendo incesante en la esencia de la aurora.

Inhalé  profundo, muy profundo

y sentí  penetrar en mí su primer aliento encendido,

el destello de esperanza que tu mar siempre me brinda.

Hoy,

por ti,

seguiré cultivando luces, aves, mar y aliento

para vestir el árbol frío que crece en la luna.

Paloma Díaz Andina

Ribadeo, 24 de diciembre de 2014

Camiño de Villaselán

Procurei da nenez a súa lembranza

para ancorar no seu colo ledo

e volver saborear de novo

as doces améndoas da inocencia.

Moitas veces chamei por ela

por se estivera tan durmida

que de tan lonxe non me ouvira,

por se de tanto e tanto brincar

no sono eterno caera.

Mais foi ela quen me espertou

cun suspiro de néboa nas meixelas.

E daquela boteime a navegar

polo denso ceo da conciencia

salferido de aves de prata

alumeando do camiño a súa esencia.

Comecei a sobrevoar a Lodeira,

piándolle á estación vella de tren

o misterio da amizade plena,

apañando  moras envoltas de tristura

apañando estrelas para fuxir dela.

E coa mente vagando entre as silveiras

tropecei nun recanto do río

coa mestura de auga, de soños, de pedras.

Mais xa caía a tardiña

(nas lembranzas, tamén a noite chega)

e correndo tiven que voltar

para chegar cedo á merenda,

e logo partir cara á verbena

a trenzar nas pernas novas danzas

á beira da incólume igrexa, allea.

Agora,

Fóra de pétreas presenzas

seguirei trenzando recordos

no sabor de cada améndoa

e vivirei sen esquecer nunca

o colo ledo da nenez perpetua.

Paloma Díaz Andina

Ribadeo,  30 de xaneiro de 2015